Afscheid

Er is een tijd van komen, maar helaas ook van gaan. En die tijd van gaan is nu gekomen. Om 21.50 uur vanavond vlieg ik weer terug naar huis, maar vooral weer terug naar Roland, love of my life. Wat wil ik je ontzettend bedanken voor alle steun en liefde die ik ook dit jaar weer van je heb mogen ontvangen. Jouw steun maakt het voor mij mogelijk om hier te doen wat ik doe. Inmiddels heb je de nodige open uitnodigingen staan van mensen die je willen ontmoeten, met Rose bovenaan de lijst.

Als ik had gedacht dat ik Tupendane stilletjes langs de achterdeur kon verlaten dan had ik het goed mis. Gisteren hebben ze een heel feest voor me georganiseerd. Helemaal geweldig, al vind ik het best lastig dat ik dan zo in de belangstelling sta. Wat ik hier doe vind ik denk ik meer gewoon mijn bijdrage aan de mensen en het land, zij vinden het heel bijzonder.

Toen ik op Tupendane aankwam viel me meteen op dat alle vrouwen in het zwart/wit waren gekleed. Maar toen ik er naar vroeg, hielden ze allemaal stil en moesten alleen wat giechelen. Door naar de DayCare met een mega pot koekjes onder mijn armen. En wat me tot dat moment toe niet eerder was gelukt, lukte toen ineens wel: ze waren helemaal stil, muisstil. En zaten allemaal netjes in een kring tegen de muur aan. Er werd gezongen voor me, samen koekjes gegeten en tijd voor een grote groepsfoto, samen met 'Chantelli', zoals de kinderen mij noemen. Een diebare foto om mee te nemen.

Vervolgens werd ik naar buiten geleid waar een aantal kinderen klaar stond, mooi in rieten rokjes, met verentooi op. Zo schattig! Een paar kinderen zaten achter grote trommels en een grote xylofoon. En toen was het tijd voor een half uur durende show van zingen en dansen. Helemaal geweldig. Iedereen deed mee, ook de verlegen kinderen lieten zich ineens zien. Ik ontkwam er niet aan om ook mee te doen.

De rechtse foto is van Lengai, mijn sponsorkind. 

Na deze show had ik amper tijd om bij te komen. Door naar de vrouwen. Daar stond één rode stoel klaar tussen allemaal witte en blauwe. Dit was mijn stoel, wat ook wel een beetje zo was, want op kantoor zit ik altijd in deze stoel. 

Allereerst kreeg ik een hele mooie speech van onze nieuwe manager. Hele mooie woorden, ik kan ze hier niet allemaal omschrijven maar er kwam vooral veel dankbaarheid en liefde uit naar voren, werd zelfs vergeleken met Moeder Theresa (mmmm, verlegen momentje ☺️).

Hierna was mijn lieve partner Rose aan de beurt. Hele mooie en lieve woorden die onze vriendschap en ons gezamelijke avontuur omschrijven. Om te eindigen met de woorden 'This is not goodbye but see you soon!'. Helemaal in mijn hart geraakt.

Daarna begonnen de vrouwen aan een voordracht, een combinatie van zang en poëzie, die ze zelf hadden geschreven, muziek en tekst. Helaas kan ik geen video uploaden hier in Tanzania, maar neem van mij aan dat ik hier heel emotioneel van werd. De tekst kun je hieronder lezen. Het was prachtig, zowel zang als woorden.

Tijd voor cake 🎂. Ik had als afscheid een cake laten maken met daarop de tekst 'Nakupenda', wat betekent 'Ik hou van jullie'. Op traditionele wijze de taart aangesneden en opgegeten (denk aan een bruidspaar die de taart aansnijden en elkaar een stuk geeft... dat heb ik met 20 vrouwen gedaan).

En toen waren we er nog niet. Toen kwam de geschenk-ceremonie. Met muziek, al zingend en met een wapperende Kitenge (originele Tanzaniaanse stof) -doek werd ik omringd door de vrouwen die mij zo dierbaar zijn. Ik werd door iedereen verwend. Hele mooie cadeaus gehad waaronder de Kitenge-doek, een prachtige Afrikaanse omslagdoek, twee speciaal voor mij gemaakte korte broeken en een door hen bewerkte Maasai doek. In beslotenheid kwam een van mijn favoriete vrouwen (zij is na haar graduation 5 weken geleden nu onze kok en onze docent voor de naailessen) naar me toe en gaf me een hele warme knuffel en gaf me een kralenkettinkje dat ze speciaal voor mij gemaakt had. En even daarvoor kreeg ik nog speciaal bezoek van Micah, de enige man op Tupendane. Hij is zijn vrouw verloren en met vier kinderen achtergebleven zonder werk of inkomsten. Hij had me een bericht gestuurd dat hij niet kon komen vanwege een uitvaart. En toch stond hij ineens in de poortopening. Zo'n bijzonder moment. Hij had voor mij twee typisch Afrikaanse armbandjes gemaakt en die wilde hij toch graag persoonlijk aan me geven. 

En toen... moe en met erg veel pijn in mijn lijf, was daar het moment om echt weg te gaan. Heel veel knuffels en tranen. Maar om met de woorden van Rose te spreken: 'This is not goodbye but see you soon!'.

Winledy wilde even apart afscheid nemen. Ze heeft wel vijf minuten op mijn schouder gehuild, wat mij ook weer emotioneel maakte. Ze heeft een speciaal plekje in mijn hart ❤️.

Iedereen wilde met me op de foto, voelde me haast een popster...

Tot mijn volgende trip naar Arusha, Tanzania!