Huisbezoek

Vandaag is in alle opzichten een zware dag geworden: fysiek (ruim 7 km gelopen in 32 °C), mentaal en emotioneel.

Samen met Rose en een vrijwilliger van ons project hadden we 2 huisbezoeken op de agenda.

Het eerste huisbezoek was aan Agnes (37), een vrouw die ik vorig jaar ook heb bezocht en die op Tupendane kwam om te leren. Agnes is moeder van 4 kinderen in de leeftijden van 20, 15, 12 en 10. Als je een beetje rekent, weet je al gauw dat ze een tienermoeder was uitgehuwelijkt. Toen de kinderen jong waren werd Agnes sexueel misbruikt en mishandeld door haar man om vervolgens met de kinderen achtergelaten te worden. Zonder bron van inkomsten. Ze heeft moeite met leren en voelt zich erg onzeker. Momenteel komt ze niet meer naar Tupendane omdat ze het zo moeilijk vindt om anderen wel te zien leren. Vaak stond ze buiten de klas, alleen, te huilen. 💔

Momenteel heeft ze absoluut geen geld met als gevolg dat er niet eens 1 maaltijd per dag is. Soms is er dagen niets te eten. Agnes is getraumatiseerd en depressief. We hopen haar vrijdag naar het project te halen. Dan komt er een psycholoog en misschien kan dit haar een heel klein beetje helpen met uiten van haar emoties.

Het zware voor mij was vooral het moment van afscheid, dat je haar weer alleen moet laten. Ze heeft 5 minuten op mijn schouder gehuild, vreselijk, hartverscheurend. 

Rose en ik gaan samen overleggen of en hoe we haar een beetje op weg kunnen helpen. 

 Agnes' huis(je)

Het tweede bezoek was Moshi (32). Ze heeft 4 kinderen: 8, 6, 5 en 1. Ook zij is een alleenstaande moeder. Haar man heeft haar verlaten toen ze zwanger raakte van haar jongste kind. Vader geeft geen enkele support, financieel noch emotioneel.

Haar oudste dochter heeft een ontsteking tussen de neus en keel en heeft het daardoor heel benauwd. Er is al vastgesteld dat dit alleen met een operatie kan worden verholpen, maar dit is onbetaalbaar voor haar. Zonder baan, zonder verzekering en geen zicht op hulp van familie of omgeving.

Ze woont samen met haar 4 kinderen in een piepkleine ruimte zonder enige middelen. Geen licht, geen eigen water, toilet bij de buren. Een huis dat helemaal vol zit met vocht en schimmel, geen matrassen, nauwelijks kleding. 

We hopen haar voor ik naar huis ga nog een foodpackage te brengen zodat ze wat eten hebben. Daarnaast proberen we haar op ons project te krijgen zodat ze wat kan leren. Daarvoor is het wel nodig dat haar één na jongste kind op onze dagopvang moet worden geplaatst zónder dat zij ervoor kan betalen. We zitten momenteel al met 10 kinderen waarvoor niet betaald wordt. Een dilemma dus. 

Moshi en haar 4 kinderen

Het zijn stuk voor stuk heel schrijnende gevallen. Ik zou willen dat ik ze allemaal kon helpen, maar dat is irreëel. Ik moet mezelf voorhouden dat het feit dat ik er ben, oog voor ze heb en meedenk in oplossingen al heel wat meer is dan ze eerder hadden. Dat is de enige manier waarop ik we ook mee kan dealen.

Morgen nog een paar huisbezoeken, dus me weer opladen. Gelukkig is het Valentijnsdag en hebben we in hostel een Secret Valentine georganiseerd. Iedereen heeft een naam getrokken en voor die persoon moet je voor maximaal 10.000 Tanzaniaanse shilling (ca. 4€) een cadeautje kopen. Even samen de gedachten verzetten. 

Tot later!