Tanzaniaanse ziekenhuizen

Het is wel even iets anders, een ziekenhuis in Afrika. Maar gelukkig zitten we niet in een van de achteraf klinieken. Wat doet ze in het ziekenhuis, hoor ik jullie denken...? 

Ik heb al eerder verteld dat ik under the weather was. Dat ben ik nog steeds. Ik blijf lelijk hoesten waarbij de hoest niet los komt, slijm opgeven, zware hoofdpijn en af en aan koorts, benauwdheid. En dit allemaal al sinds vorige week maandag.  Na contact gehad te hebben met mijn coördinator, vond zij het beter dat ik even bij een dokter langs zou gaan en dus... daarom zit ik in het ziekenhuis. Gelukkig niet alleen, er is nog een huisgenoot met nagenoeg dezelfde symptomen. En we hebben onze huismeester mee als tolk... gelukkig.

Na geklop, gehoest, gesnoten, gezucht en potje gevuld, bloed gegeven, gezucht... en nog meer van die typische dokterdingetjes. Dr. Freedom was er uit... kreeg ik mijn vrijheid terug? Helaas niet... hij nam mijn vrijheid nog even meer in. Ik spreek in slechte woordgrappen. Na al die onderzoeken blijkt dat ik een zware bronchitis heb. Ik heb het volgende mee teruggenomen uit het ziekenhuis:

• Een diagnose Bronchitis 
• 2 antibiotica kuren
• 1 fles siroop om de hoest slijm op te laten geven
• 1 beursgeprikte arm
• Een strikt advies deze week niet meer te werken, ik moet rust houden
• En tot slot boter bij de vis: de rekening van totaal 96.000 Tsh

En dan uitgerekend dat laatste punt is het enige dat meeviel. De rekening voor dit middagje ziekenhuis was namelijk in totaal (all inclusive) € 35,00. 

Mijn vrijwilligerspet gaat dan even op. Het is maar goed dat het niet duur is, dan zouden alleen de buitenlanders en the happy few er kunnen komen.

Nog vorige week heb ik de rekening van een ziekenhuisbezoek betaald voor de enige man in mijn project. Een rekening die voor mij peanuts was - 25 € - maar voor hem zonder inkomen een maanden-, zo niet jarenlange schuld. Dus ik vind die lage prijzen al een begin. Voor een land waar zo'n 15.4 miljoen mensen ruim onder de armoedegrens leven...