Ziekenhuis

Schrik niet!  Dit jaar tot heden zelf niet naar het ziekenhuis gehoeven hoor. Vandaag kreeg ik de kans om met een vriendin mee te gaan naar haar 'placement' zoals we dat hier noemen. Zij is hier voor 6 maanden en werkt al 4½ maand in het ALMC, een privaat ziekenhuis in Arusha. Omdat ik hier vaak te maken heb met kinderen die naar het ziekenhuis moeten, wilde ik graag weten hoe dat hier werkt. Ik besef dat privaat beter is dan de overheidsziekenhuizen, toch is het ver weg van wat wij in het westen kennen. 

Ik mocht een halve dag meelopen op de pediatrie. Wat meteen opviel was de hygiëne en steriele omgeving; beide waren heel ver onder de maat. Niets is echt schoon: de vloeren, de sanitaire voorzieningen, de kamers en ga zo maar door. En dat in een omgeving waar kwetsbare kinderen liggen.

Op de afdeling lagen 2 kinderen, een jongetje van 1 en een meisje van 5. Beiden met ernstige tweede- en derdegraads brandwonden door ongelukken met respectievelijk heet water en hete melk. Het jongetje had brandwonden over zijn beide benen en zijn buik. Het meisje had brandwonden over haar beiden benen van boven tot onder, een van haar armen en haar hele bovenlichaam. Vandaag moesten de verbanden verschoond worden. Ik mocht hierbij aanwezig zijn in de kamer. Het was hartverscheurend, maar ook schokkend. Hartverscheurend omdat beiden vol angst waren voor wat er ging komen. Ze voelden aan dat het weer tijd was om verband te wisselen en dat dit enorm veel pijn ging doen.

Eerste stap was het verwijderen van het oude verband. Dit was voor beide kinderen heel traumatisch. Door het verband nat te maken proberen ze het er soepeler af te krijgen. Maar er zit zo'n verschil in manier van benaderen. De lokale verpleegkundigen gaan behoorlijk hardhandig te werk. Ze trekken echt het verband eraf met als gevolg nóg meer pijn voor de kinderen. 

Samen voor het ziekenhuis 

Toen het verband eraf was en de wonden met water schoongespoeld waren, werden ze naakt op bed gelegd. De volgende stap was het droogdeppen van de wonden en eromheen om vervolgens de wonden met vaseline in te smeren. Mijn vriendin deed dit met veel beleid en depte de wonden met vaseline. De mannen wreven het er echt op. De kinderen schreeuwden het uit.

Tot slot werden de wonden verbonden met droge en vettige gazen. Met een bedboog over hun lichaam heen werden ze terug in hu2n bed gelegd.

Dit hele proces is me niet in de koude kleren gaan zitten. Vooral de angst in hun ogen en het huilen raakte me diep in mijn hart. Diep respect 🙏 voor mijn vriendin die toch kalm en beheerst haar werk bleef doen. 

Ik heb vooral veel geleerd over de verschillen in organisatie, empathie, patient benadering en hygiëne. Afrika kan zeker in de medische zorg nog veel hulp gebruiken. Gelukkig spelen daar de medische vrijwilligers een goede rol in, toch vinden veel lokale verpleegkundigen het maar moeilijk iets aan te nemen van de vrijwilligers uit het westen. Er is hier nog een wereld te winnen. Voor mijzelf heb ik nu al wel een beter beeld van de gezondheidszorg in Tanzania. Misschien durf ik volgend jaar een overheidsziekenhuis te bezoeken.

Na afloop even napraten met een smootie

Tot slot een misschien wat rare overgang, maar ik kreeg foto's van Rose hoe de kinderen op maandagmorgen hadden gereageerd op de muurschilderingen in de DayCare. Ze wilden alles aanraken. Deze foto's kan ik jullie dus ook niet onthouden.

Tot later!