De krogten van Arusha

Vandaag dieper in Arusha doorgedrongen. Het plan was in ieder geval twee huisbezoeken te doen. Het eerste bezoek was een moeder met 4 kinderen. De oudste zit niet meer op school maar heeft ook geen inkomsten. Twee anderen zit nog wel op school en de laatste is net van Highschool af en heeft dermate goede cijfers dat ze naar College zou kunnen. Helaas is dit niet betaalbaar zonder dat ze een sponsor zou hebben.

En daar ligt voor veel kinderen uit deze gezinnen de uitdaging. Willen ze ontsnappen aan de armoede waarin ze zijn opgegroeid, dan hebben ze een opleiding nodig. Maar dóór de armoede waarin ze opgroeien is een opleiding niet mogelijk. Hier zou een uitkomst liggen als de kinderen al vanaf jonge leeftijd tot minimaal 16 jaar gesponsord zouden kunnen worden door mensen uit de Westerse wereld die meer geld te besteden hebben. We praten echt niet over duizenden euro's per jaar. 

Ja, in Nederland is armoede, maar dat is niet te vergelijken met wat ik hier met eigen ogen heb gezien en heb ervaren. Tanzania heeft sponsoren nodig. Zoveel is me duidelijk geworden. 

1) een sponsor voor kinderen vanaf de leeftijd dat ze naar school gaan tot 16/17 jaar. Dit geeft hen een basis om een beter bestaan te leiden dan zij hebben gehad, en daarnaast is er dan de mogelijkheid om de moeder bij te staan.

2) een sponsor voor de vrouwen van Tupendane African Foundation (my project). Dit gaat eerder om een eenmalige sponsoring om een startkapitaal te hebben om een eigen 'winkeltje' of marktkraampje.

Verder hebben we vandaag gesproken over hoe ik straks vanuit Nederland de Foundation kan gaan helpen, want dat ik dat wil doen weet ik zeker. Het project heeft mijn hart gestolen, net als de oprichtster Roseline Mushi.

Vervolgens hebben we een beginnend College bezocht op uitnodiging. Ik was persoonlijk door de oprichtster uitgenodigd. Het is écht beginnend. Ze hebben 1 klas van normaal 12 leerlingen. Zij kunnen een richting kiezen als Hotelmanagement,  verzorging, business. Hiermee kunnen ze een betere toekomst tegemoet gaan. Daar is alles bij de kinderen in Afrika op gericht; ze opleiden voor een beter leven dan hun ouder(s).

Tot slot hebben we een bezoek gebracht aan een vrouw, moeder van 6 kinderen. Ze probeert door het koken van een aantal gerechten wat Tsh bij elkaar te krijgen om zo eten voor het gezin te kunnen betalen en om weer nieuwe ingrediënten te kopen op de markt. Het is een cirkel die fragiel in stand wordt gehouden.

Het was ook wel een bizar bezoek. Ik zat naast de vrouw en allereerst haalt ze twee kippen poten (en dan bedoel ik dus de échte poten mét tenen eraan). Ze begint deze schoon te maken. Hier kreeg ik al wel een kriebel in mijn buik. Vervolgend kwam de nek uit de emmer en deze werd geplukt en open gehaald. Iets meer kriebel in de buik, het draaide wat. En tot slot... de kippekop. Toen was het echt gedaan voor me. Om precies te zijn, mijn lunch kwam er in hetzelfde gat als waar het in ging, weer uit. Dat was misschien wel het laagste punt van de dag. Ik schaamde me ook wel. Gelukkig werd het me niet aangerekend. 

Een dag vol openbaringen.